Mars, Bounty

Dziś czas na małe blogowe podsumowanie. We wtorek wieczorem lub może w środę rano - sama już nie pamiętam - blog wyświetliła kolejna osoba. Nie było to byle jakie, a okrągłe wyświetlenie. Numer 50 000. Cóż, łezka się w oku zakręciła. Nie liczyłam bowiem, nawet nie brałam pod uwagę tego, że dojdę tak daleko. Wiem, wiem. Tu zapewne większość blogsfery uśmiecha się pod nosem myśląc o swoich statystykach. Jednak, co mnie to obchodzi. ;) Ja będę fetować z powodu małych sukcesów. Także cóż. W ramach zebrania wszystkiego do tak zwanej "kupy".. Od marca, tak od początku marca mój blog wyświetliliście 50 000 razy. Profil na google włączono 248 000 razy. Wiele? Wiele! Obserwuje mnie tu 63 osoby, za co jestem bardzo ale to bardzo wdzięczna. Dzięki wszelkim "social'om" wpada tu nagminnie ludność nie tylko z Polski ale i  z wielu państw świata - czasem sama się dziwię! Mam nadzieję, że jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli.. Już niebawem będę miała możliwość - a przede wszystkim umiejętności by wypisywać moje farmazony również w języku angielskim. Ode mnie - wielkie, piękne - dziękuję! Ściskam każdego z Was i całuję w czółko! Czy będzie lepiej? Na bank nie zależy to ode mnie. A od Was. Od tego czy w dalszym ciągu będziecie mieli ochotę mnie czytać. :)

Bounty. I mam przed oczami pewną podróż. Wiosenny, ciepły, słoneczny dzień. Chociaż może był to dzień letni? Wsiadam z Mamą do pociągu, dziękując w duchu, że nie muszę już spędzać czasu na brudnym peronie. Był naprawdę obskurny. Tak na marginesie. Siadam. Pamiętam, mimo iż zdarzyło się to.. 10 lat temu (?), że siedząc przodem do kierunku jazdy, wyglądając przez okno, poczułam coś w dłoniach. Mama sprezentowała mi batona. Ja, jako łakome dość dziecko oczywiście się ucieszyłam. Zobaczyłam w małej rączce coś niebieskiego..

Po latach postanowiłam wrócić do smaku z dzieciństwa, dzieciństwa które było dość bolesne, inne niż sielanka wszystkich dzieciaków dookoła. Jak to się mówi - swoje przeżyłam. Nie ma co się rozwlekać, dziś w końcu święto na blogu! Dziś zrecenzuję klasyka, batona którego zbytnio przedstawiać nie muszę, Bounty by Mars.

Opakowanie jest chwytliwe, ma coś w sobie. Szczerze? Mi się nawet podobało. Biel, błękit morza, zieleń liści palm.. Tu przez chwilę zastanawiałam się co poszło nie tak? Dlaczego jem Bounty'ego we własnym pokoju, a nie na tropikalnej wyspie? Dlaczego nie leżę pod palmą sącząc drinka, a spędzam czas w Polsce na rzeczach kategoryzowanych przeze mnie jako "prozaiczne"? Zdecydowanie złośliwość rzeczy martwych. Wracając jednak, bo nie ma co dłużej marzyć. Do opakowania nie mam większych zastrzeżeń (jak nigdy?).

Rozerwałam folijkę. W tym momencie poczułam zapach wydobywający się ze środka. Kwintesencja kokosa rzec można. Nut czekoladowych, czy kakaowych nie uświadczyłam. W zamian, nos mój musiał zmierzyć się z pewną nutą kwasowości. I zastanawiam się - czy była to kombinacja przyjemna?

Wyjmując batonik z opakowania, byłam bardzo zaskoczona. Zapomniałam już, że Bounty składa się tak naprawdę z dwóch mniejszych paluchów, a nie jak podejrzewałam - z jednego. Kiedy przeszło mi pierwsze zdziwienie, zaćmienie swego rodzaju poszło w niepamięć, obejrzałam je. Miały ciekawy, nieco owalny kształt. Przyzdobione były, oczywiście, typowym marsowym "gęsim kluczem". Urocze, doprawdy.

Rozkroiłam Bounty'ego. Przyjrzałam mu się. Zamknęłam oczy. Pokręciłam głową. Z nadzieją otworzyłam oczy drugi raz. Niestety. Nic się nie zmieniło. Widok, który zapamiętam chyba do końca życia (nie, tak na serio się nabijam), nieco mnie zmroził i szczerze powiedziawszy obrzydził. Wnętrze Mars'owego produktu było białe - przezroczystobiałe, poprzecinane (a raczej naćkane) wiórkami kokosa. Sama masa skojarzyła mi się z czymś na kształt morskiego głębinowego stwora. Nic przyjemnego. Nic, czym mogłabym się zachwycać. Czekolada, której jak to w produktach Mars'a nie pożałowano, była koloru jasnego brązu, nieco rudawego, mlecznego.

Ciekawa byłam smaku, a raczej zderzenia wspomnień i realiów. Poza tym, nie czarujmy się - proszę, to kokos. Kokos, którego smak kocham i kochać będę na wieki. Zaczęłam od zeskrobania czekolady. Tu się nie zaskoczyłam nadto. Była to wszystkim znana polewa Mars'a - słodka, może mleczna, bez konkretnego smaku. Środek.. Zacznę od konsystencji. Odebrałam ją jako galaretowatożelowowodnistoziarnistą, usianą wręcz wiórkami kokosowymi szeleszczącymi i chrupiącymi pod naciskiem zębów. Nie jestem przekonana czy to jest akurat moja ulubiony "stan skupienia". Na tę chwilę jestem bardziej na nie. Co do smaku.. Szczerze Wam powiem, przez tę dziwną strukturę, niewyraźną barwę.. Byłam skołowana. Skupienie się na smaku było wręcz wyczynem. Poczułam jedną wielką słodycz, taką drapiącą  w gardle. Doprowadzającą do łez. Nieznośną i nieznoszącą sprzeciwu. Kokos? Czułam go, owszem. Ale to nie był ten poziom, o którym myślałam i który wspominałam. Liczyłam na coś naturalnego. Odniosłam natomiast wrażenie, że w mych ustach znalazł się orzech kokosowy "made in Czarnobyl". I to zasypany sodą. I solą. Całość okazała się być po prostu ultrasłodka. Nie mówię że zła, chociaż nie. Jednak mówię. Dla mnie to taki cukrowy ulep.. Nie, ja jestem na nie, przykro mi.

Zostanę w mojej krainie wspomnień. Tam on smakował.. Jakoś inaczej. "Bounty jest jakiś inny."

Nazwa: Mars, Bounty

Producent: Mars Polska sp z o.o.

Skład: cukier, wiórki kokosowe (21%), syrop glukozowy, tłuszcz kakaowy, miazga kakaowa, odtłuszczone mleko w proszku, emulgatory (lecytyna sojowa, E471) laktoza, tłuszcz mleczny, serwatka w proszku (z mleka) substancja utrzymująca wilgotność, glicerol), sól, naturalny ekstrakt z wanilii.

Waga: 57g

Wartość odżywcza (B/W/T)/100g: 4/59/26

Kcal/100g: 488

Gdzie kupić: Tesco

Cena: 1.99zł

Ocena: 1/5