Roshen, Johnny Krocker Milk (Czekoladowy Miś)

7:30. Mój biologiczny, przestawiony zegar nie daje mi dłużej pospać. Gorąco, duszno. Mieszkanie na poddaszu ma jednak swoje swoje minusy.. Zaliczam do nich domową, prywatną saunę. Odkrywam się więc, przeciągam. Sprawdzam telefon, upewniam się czy godzina się zgadza - oczywiście, że się zgadza, moje ciało nie zawodzi. Odczytuję wiadomości, których sztuk jest AŻ jedna. Odpisuję pośpiesznie, uśmiecham się do siebie. Mam wstać, jednak to tylko zamiar. Dobry plan. Myślę: "Dziś niedziela, czas na wpis.". I jestem nieco, jakby to ująć, zmieszana. Kolejny raz nie mam pomysłu na wstęp. Bo o czym mogłabym napisać? "Kontynuuj wczorajsze wypociny. Ale nie, po co kolejny raz pisać o tym samym.". "Może o kobietach i ich skłonnościach do nietolerancji innych kobiet? Nie - temat rzeka, raczej na książkę niż parę zdań." Kurcze, serio nic się u mnie nie zadziało, nic o czym mogłabym opowiedzieć? Wstaję, z wielkim bólem serca i głowy, ubieram się wirując po pokoju jak baletnica. Żartuję. Raczej miotam się jak żul wieczorową porą. Przykry widok. Schodzę do kuchni, wstawiam wodę na kawę i herbatę. Staję przy jednym z długich kuchennych blatów. Gorączkowo rozmyślam "O czym napisać?". Brak pomysłów. Nic, szykuję dalej poranną ucztę. Kroję ciasto, myję truskawki. Mechanicznie. Moja głowa nadal obmyśla plan na wstęp. "O pogodzie, o wakacjach.. O facetach?". Nic mi nie pasuje. Zastawiam stół milionami kubeczków i talerzyków. (Swoją drogą nie wiem dlaczego to robię. Rozlewam supersok z truskawek w dwie szklanki zamiast wlać do jednej większej. Oddzielnie nakładam ciasto, oddzielnie krem orzechowo-czekoladowy, mieszankę masła orzechowego i kakao. Jakbym się miała bardziej najeść. Dziwak.). Zasiadam. Poczta, blog. Czytam kolejne wpisy. Komentuję. Do niektórych uśmiecham się jak nienormalna. W międzyczasie kontynuuję esemesową wymianę zdań. Kończę lekturę blogów. I czuję się totalnie bezsilna. Jest około 8:30. Ja dalej nie wiem.. Pustka. Sprzątam ze stołu. "Pociąg do różnych rzeczy i osób?", "Plany na ten letni okres?". Bez sensu. Zagaduję Tatę. Krótka wymiana grzeczności. Pogaduchy o pogodzie, taki nasz standard. Nic, nawet on mnie nie natchnął. Ale cóż, "praca" czeka. Siadam i piszę. Jest 9:26. A ja, przez niespełna godzinę, napisałam wstęp o niczym. 

Przeglądając paczkę, którą dostałam od Czekoladowego Misia, byłam zaskoczona. Nie znałam większości produktów, co dla mnie było niesamowitym, przeogromnym plusem. Tak się mówi? Chyba nie. Znów coś pokręciłam. Cóż. Obejrzałam wszystko z dziesięć razy, każdą paczuszkę. Kiedy obracałam jedną z nich, natrafiłam na napis "Roshen". Moja ostatnia szara komórka uruchomiła się, wystartowała niczym wystrzelona z procy. "Roshen? Roooshen?". Bang! Nad moją głową zaświeciła się żarówka. Konafetto, cukierki które kupiłam podczas wizyty w Auchan! Zatarłam rączki. Powtórka z rozrywki ? 

Czy Roshen ma jakieś zboczenie, jeżeli chodzi o mini-produkty? Wcześniej mini-rurki, teraz mini-wafelki. Mają tego więcej? Z resztą, kogo to interesuje, skoro to jest tak przeurocze? :)

Podczas testu pierwszy raz zobaczyłam je w pełnej krasie. Pojedyncze opakowanie, utrzymane generalnie w niebieskiej tonacji - nie wiedzieć czemu - przeniosło mnie gdzieś w rolnicze tereny Ameryki Północnej. Opalony mężczyzna, wysoki, postawny, przyodziany w powycierane jeansy, kowbojki i wielki kapelusz. Żujący źdźbło zboża. I ta niebieska koszula w kratę.. Już wiem skąd ten "Johnny"! Ale wróćmy. Opakowanie niestety nie wpada w me gusta. Jeden akcent, sprawia że staje się ono bardziej "moje" - piękne, złote logo firmy.

Rozdarłam maleńkie opakowanie. Poczułam dokładnie ten sam aromat, który towarzyszył rozpakowywaniu Konafetto - śmietanowy, nieco waniliowy, nieco kokosowy. Połączony z cierpką nutą kakao. Całość słodko-gorzka, obiecująca.. Mimo nieznacznej kwasowej, chemicznej nuty.

Nie wiem co miałam w głowie robiąc ten test. Nie zrobiłam standardowego zdjęcia "od góry". Nadrobię to - będę miała okazję. ;) Jak się domyślacie zapewne (na bank!), Johnny okazał się maleńkim kwadratem. 

Wzięłam go pod nóż. Rozkroiłam na pół. Przyjrzałam się. Pierwsze skojarzenie? Bardziej intensywna - jeśli chodzi o kolor, Princessa Zebra polana czekoladą. Nic zniechęcającego. Wręcz przeciwnie! Bo czy kilka warstw kakaowego wafla, oblanego ciemną czekoladą, przełożonego białym jak śnieg kremem.. Czy to może odrzucić, odpychać od siebie? To wyglądało pięknie, ot co!

Zaczęłam mą ulubioną część - smakowanie. Czekolada, która oblewała mały kwadracik z każdej strony, była raczej gorzka i przyznam dość głęboka w smaku. Miała w sobie też coś, co nie spodobało mi się do końca, taki chemiczny nieco, dziwny posmak. Szybko ginęła w ustach, niczym w piekielnej otchłani. Nadzienie, które wzięłam "w obroty" jako drugie, okazało się być mocnomlecznym, lekko śmietankowym.. I kokosowym! Oczywiście - słodkim! Taka  powtórka z Konafetto (może to jedno i to samo nadzienie?). Wafelek sam w sobie był w smaku dość wypieczony, to pierwsze rzuciło się na me kubki smakowe. O dziwo zawierał w sobie odrobinę "kakaowatości" (nowe słowo), taki bardzo, baaardzo subtelny akordzik. Lekki, napowietrzony. Dobry.

Przejdźmy do podsumowania! Całość okazała się być.. Kremowa. Uwierzcie mi, mimo iż to wafel (jak wół wafel!), sprawiał wrażenie takiej "płynności" konsystencji. Johnny dał się poznać jako twór o bardzo delikatnej strukturze, lekkiej jak piórko. "Taka stała forma płynu." - zdanie z magicznego zeszytu (serio, Jezu?!). Co zauważyłam? Johny Krocker to kompozycja po prostu słodka, bardzo słodka. Szczerze przyznam - po jednym miałam dość. Jednak co było lepsze, mimo to chciałam kolejnego.. I kolejnego.. Dzisiaj przedstawiony Roshen'owski produkt nazwałabym lepszą, bardziej kakaową, mocniejszą w smaku wersją Konafetto. I zastanawiam się - sprzedają toto może w formie batonów?

Nazwa: Roshen, Johnny Krocker Milk 

Producent: Roshen Europe

Skład: -

Waga: -

Wartość odżywcza (B/W/T)/100g: -

Kcal/100g: -

Gdzie kupić: Czekoladowy Miś

Cena: 12,49zł/500g

Ocena: 4.5/5