Passio, Premium Coffee Liqueur Pralines (Czekoladowy Miś)

Chyba przyjdzie mi zmusić się do głębszych kontemplacji. Nie wiem dlaczego dzieje się tak, nie znam powodu, nie mogę doszukać się przyczyny niemożności napisania naprawdę dobrego wstępu. Kiedyś tam, kiedyś, kiedyś, spod moich paluszków wychodziło parę ciekawych zdań na mądry (lub mniej) temat. A teraz? Jedyne o czym mogłabym napisać to ED. Mam nawet dwa ciekawe rozważania dotyczące tej kwestii, jakże obecnej w moim życiu. Jednak.. Ile ja mogłabym Was tym męczyć :) To staje się nudne. W sumie, im więcej o tym gadam tym bardziej jestem zagubiona. Więc może nie warto? Może warto skupić się po prostu na życiu - na radości, na sponatniczności, na ciekawości - a nie na tym co sprawia, że ginę marnie niczym.. Niczym.. Nie wiem do czego się tu porównać. Kto wie ile mi czasu zostało, kto wie jakie będzie jutro ? Nie żałujmy sobie dzisiaj, by nie żałować może nawet do końca, dłuższego czy krótszego, życia. Nie ma co tu się rozwijać i rozciągać. Kończę wstęp.

Recenzowałam ostatnio różne produkty, słodsze i mniej słodkie. Całkowicie jednak umknęła mi z głowy współpraca z Czekoladowym Misiem. Głupia ja. Od dwóch tygodni chyba, aż do wczoraj, nie widziałam się z pudłami pełnymi słodyczy. Nie miałam do nich sił, nie miałam ochoty na ich zawartość. Jednak. Cóż. Ja idę do przodu, a przede wszystkim blog się rozwija, czas było coś zjeść. Recenzje nie biorą się z powietrza, a z jedzenia. I żeby recenzować trzeba jeść, ba żeby żyć trzeba jeść! Logika, kobieca logika. Także oczyściłam umysł, wstałam z lepszym nastawieniem i.. Co dla niektórych, w XXIw - pełnym fit ortorektycznych zapędów, jest wręcz nieprawdopodobnie szokujące i obrzydliwe.. Zjadłam.. SŁODYCZE. Szach-mat ED.

Z tej też racji dziś na blogu krótka recenzja cukierków Passio - Premium Coffee Liqueur Pralines. Nadmienię, że to nie pierwsze moje spotkanie ze słodyczami Passio, wcześniej testowałam Irish Cream Diamonds. Stąd też moja ekscytacja tym produktem. Swoją drogą, Pani Ania to wiedziała co ja lubię!

Wiecie co najbardziej mnie w nich urzekło? Opakowanie. Ostatnio zauważyłam, że mam jakieś dziwne sentymenty związane z cukierkami otwieranymi w ten sposób - takimi rozumiecie, zwykłymi, najzwyklejszymi, rozkręcanymi. Poważnie, otwierając pralinkę czułam jakieś dziwne wzruszenie, dzierżąc w rękach koniuszki papierka sama ledwo się trzymałam. Co jest grane? Folijka sama w sobie była bardzo ładna, utrzymana w naturalnych kolorach, barwach ziemi - beżu i brązie. W połyskującym nieco, zgrabnym i estetycznym opakowanku przeszkadzało mi jedynie logo producenta.. Jednak wszystkiego mieć nie można, przymknęłam na to oko.

Od samego otwarcia zgrzanej folii, w której ukryte były cukierki, towarzyszył mi pewien zapach. Towarzyszył to w sumie słabe określenie - zawładnął mną, tak. Nuta, którą kojrzę ze swoim dzieciństwem, ta którą poznam zawsze i wszędzie. Lepka, intensywna do granic możliwości, słodko-gorzka, alkoholowa - przenikająca całe ciało. Pamiętacie Kukułki? Ale nie takie pakowane pitupitu, a cukierki na wagę? Jedliście? Na bank tak! Tak, prawda? Ja za dzieciaka wyjadałam je, jedna za drugą, taki zakazany owoc lat dziewięćdziesiątych - zwłaszcza dla kilkuletniego dziecka.

Środek okazał się małą kuleczką, piłeczką koszykową koloru raczej średniego, kremowego, mlecznego, karmelkowego nieco brązu. Była to pralina dopracowana w każdym, najmniejszym calu, była gładka, a przebiegające z góry na dół żłobienia - symetryczne. Widok ten zauroczył mnie (kolejny raz powtórzę, sentymentalna się robię) i zaintrygował. Nie wspominałam chyba ale lubię takie wielkie "bombowe" cukierki! Nie wiem dlaczego ale kojarzą mi się z czymś z wyższych sfer, jakimś bogactwem, dozą czegoś lepszego. Pytanie: czy takim czymś właśnie były?

Długo zastanawiałam się "jajko czy kura?". A nie, to nie ta baja, długo zastanawiałam się: "rozkroić czy rozgryźć?". Ostatnia próba rozkrojenia diamencików skończyła się fiaskiem - całe nadzienie wylądowało na desce, czekolada jak nie wystrzeliła w drugi kąt pokoju, to utopiła się w nadzieniu właśnie. Ale przecież Słodka panna nie uczy się na błędach. Wzięłam nóż. I (uff..) udało się! Dwie połówki rozpadły się, uderzając o blat stołu - ukazując tym samym swoje wnętrze. Czekoladowa, przyznam - przyjemnie, niczym pancerz gruba - powłoka miękkiej jednak, plastelinowej czekolady wypełniona była kremem. Kremem? Masą? Dżemem? Sosem? Tworem. Tworem koloru zgniłozielonozłotopomarańczowobrązowego. Wiecie jaki kolor wychodzi, kiedy zmiesza się wiele barw? To właśnie kolor tego nadzienia. ;)

Wzięłam do ust najpierw czekoladę, później.. Więcej czekolady. Kiedy wyglądałam już jak mały, uroczy chomik.. Hola! Ona nie miała smaku. Byłam zdruzgotana. Jedyne czym naciągnęła, to alkoholową nutą gęstawego, likierowatego środka. Zero słodyczy, zero goryczy. Chyba że moje.. Rozgoryczenie. Miała za to, na pociechę, ciekawą konsystencję. Po włożeniu jej do ust rozpuszczała się przyjemnie, otulając wnętrze buzi odrobiną tłustości - tej przyjemnej, aksamitnej i delikatnej. No, szkoda że bezsmakowej. Krem, dla kontrastu, był całym życiem. Jakby istniał by mieć konkretny smaczek. I to nie byle jaki. Gorzki i ostry, nieco pikantny, alkoholowo-spirytusowy. Ujawniający pod koniec swe słodkie, urocze, osobliwe wnętrze. Było w nim wiele kawowego smaku.. Jednak to nie smak tej "likierowej kawy", która zazwyczaj jest po prostu przesłodzona. Wytrawny, ziemisty bukiet Jeśli miałabym opisać smak całości, to zdecydowanie polecam wrócić do opisu mazi ukrytej w czekoladowej skorupce. Czekolada sama w sobie nie dawała nic, nic prócz nadania poślizgu, pewnej kremowości środkowi - co było jakimś tam plusikiem, nie powiem. Tak czy siak.. Byłam nieco rozczarowana. Nie tego się spodziewałam, liczyłam na połączenie wspaniałego smaku czekolady i rozbrajająco-rozbierającego środka (który w sumie dostałam).

Nazwa: Passio, Premium Coffee Liqueur Pralines 

Producent: P. W. Łuczniczka sp. z o.o. 

Skład: -

Waga: -

Wartość odżywcza (B/W/T)/100g: - 

Kcal/100g: -

Gdzie kupić: Czekoladowy Miś

Cena: 16,49zł/500g

Ocena: 2.5/5